Gracias a la vida que me ha dado tanto….La ruta del alma del que estoy amando…. Que si ya no puedo verte, Por qué Dios me hizo quererte, Para hacerme sufrir más?….. Jednog dana pročitah jednu knjigu i cio život mi se promijenio…."You can't wait until life isn't hard anymore before you decide to be happy."
Mislila sam da nikad neće biti dovoljno vode da ispere gorčinu kojom je obilježeno posljednjih dvadesetosam godina…
Nema je ni danas, ali… ali…
A onda shvatim da se sve vrti oko onoga što ni burgija neće… i tu staje priča… a onaj gorak okus u ustima ostaje kao spomenik jednog vremena….
Lijepo napisano. 🙂
Prisjetila si me one: budi moja voda.
A da… nikakva rijeka, izvor ili more ne mogu saprati ono sto covjek isprlja do usiju. :))
Kuda ide sadašnjost koja je postala prošlost
kutakusana i mene je podsjetilo na laufera