Jun 23 2008
Da li je moguce djetetu ispricati pricu i osjecati olaksanje, osjecati da je teret skinut…? Ispricana prica nije bajka, nije nikad zeljela biti bajka, nije nikad mogla biti bajka, nije cak ni pokusala biti bajka, ….
Da li je moguce da dijete, koje slusa tu pricu, ikad shvati tu pricu? Da li je moguce da dijete shvati poantu te price?
A desilo se da je to isto dijete postavilo potpitanja i da je prica dobila svoj smisao! O da, to je vrlo lako moguce, jer neiskvarena djecja masta zna pronac odgovore na onih sedam novinarskih pitanja.. i puno lakse ce dovesti igru do cilja.
U posljednje vrijeme puno putujem, upoznajem ljude koji mi otkrivaju stvari koje sam ja izbirsala iz rama, namjerno, nenamjerno, slucajno, ne slucajno, s voljom, bez volje, svejedno je danas… putovanjima nije kraj, a ni upoznavanju novih ljudi…
Osmica je simbol za vjecnost.. ovo je osma godina…. ima li to ikakve veze nemam pojma…. al ako vjerujem u kozmos, vjerujem i u osmice…..
Postavljeno mi je pitanje, sto sam vidjela jucer, prekjucer, prije nekoliko tjedana…. odgovor je bio da gledam drugim ocima, da uzivam biti na mjestima koja su definicija zivota i miliona ljudi koji su prolazili pored tih istih lokaliteta… jer tek tada uvidjam svoju velicinu…. i tek tada uvidjam koliko smo svi mi prolazni,….i impresionira me upravo ta vjecnost tog procesa….
i kako svi, ama bas svi, gubimo vrijeme na blesave stvari, gluposti, ……
Bijele stijene Dovera, Stonehenge, Canterbury's Cathedral, Postojnska jama, Plitvicka jezera, Akropola, Meteori, Kineski zid …. zar uopce i trebam nabrajat, mjesta gdje je covjek toliko malen, a kozmos toliko velik……
Uvidjela sam da zaista postoji Feniks, i odlucila sam vjerovati u fenikse…. dosta je bilo…..
da parafraziram Djoletove rijeci…..
Dijete, nemoj se uvrijediti sto te zovem Dijete, prepoznat ces se, hvala tebi i tvojim potpitanjima, a najvise hvala osobi s kojom smo sjedili u basti ….
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio dos luceros, que cuando los abro,
Perfecto distingo lo negro del blanco
Y en el alto cielo su fondo estrellado
Y en las multitudes el hombre que yo amo.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el oído que en todo su ancho
Graba noche y día, grillos y canarios,
Martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
Y la voz tan tierna de mi bien amado.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el sonido y el abecedario;
Con el las palabras que pienso y declaro:
Madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
La ruta del alma del que estoy amando.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la marcha de mis pies cansados;
Con ellos anduve ciudades y charcos,
Playas y desiertos, montañas y llanos,
Y la casa tuya, tu calle y tu patio.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio el corazón que agita su marco
Cuando miro el fruto del cerebro humano,
Cuando miro al bueno tan lejos del malo,
Cuando miro al fondo de tus ojos claros.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto.
Así yo distingo dicha de quebranto,
Los dos materiales que forman mi canto,
Y el canto de ustedes que es mi mismo canto,
Y el canto de todos que es mi propio canto.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
nasla 🙂